Οι ομάδες προσωπικής ανάπτυξης, αφορούν σε υγιείς ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την προσωπική τους ανάπτυξη και για τη βελτίωση των σχέσεων τους με τους άλλους ανθρώπους.
Ο σκοπός μιας τέτοιας ομάδας είναι να προσφέρει στα μέλη της, τη δυνατότητα να διευρύνουν την αυτογνωσία τους και να κατανοήσουν όσα τους διευκολύνουν ή τους δυσκολεύουν στην σύνδεση τους με τους άλλους (φίλοι, οικογένεια, παιδιά, ευρύτερη κοινωνική ομάδα).
Μέσα στο ασφαλές πλαίσιο αυτών των ομάδων –όπου, η τήρηση του απορρήτου μεταξύ των μελών είναι η αναγκαία προϋπόθεση λειτουργίας και συμμετοχής στην ομάδα-, τα άτομα διευκολύνονται στο να αναπτύξουν εκείνες τις δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν καλύτερες σχέσεις με τον εαυτό τους και τους άλλους.
Τέτοιες δεξιότητες είναι η κατανόηση, η αποδοχή, η συμπάθεια, το χιούμορ, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη, η ευαισθησία της αντίληψης, η ενδυνάμωση της έκφρασης κ.α.
Σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργούν ομάδες Προσωπικής Ανάπτυξης με τις ακόλουθες θεματικές ενότητες:
• Ομάδα προσωπικής ανάπτυξης – ενηλίκων (21 ετών και άνω)
• Ομάδα προσωπικής ανάπτυξης – εφήβων (14 – 21 ετών)
• Ομάδα διαχείρισης Πένθους – Απώλειας – Κατάθλιψης
• Ομάδα με θέμα την Σεξουαλική Ταυτότητα και τις Ερωτικές σχέσεις
• Ομάδα Γονέων (με έμφαση στις διαπροσωπικές σχέσεις με τα παιδιά και τους έφηβους)
• Ομάδα γένους θηλυκού (μόνο για γυναίκες)
• Ψυχόδραμα (ειδικού τύπου ομάδα – εστιαζόμενη στην θεατρική τεχνική του ψυχοδράματος)
Ο ελάχιστος αριθμός συμμετεχόντων στην ομάδα είναι τα 7 άτομα και ο ανώτερος τα 11 άτομα. Οι συναντήσεις της ομάδας γίνονται σε εβδομαδιαία βάση μέσω φυσικών συναντήσεων και τηλε-συναντήσεων.
Οι ομάδες μπορούν κατά τη βούληση των συμμετεχόντων να είναι ορισμένου ή αορίστου χρόνου.
1. -«μια οπτική του όλου, στο περίπου»-
Και, ενώ αρχικά δεν φαίνεται να πειράζει πως "κάτι" μένει στην άκρη ή δεν έχουμε πρόβλημα να κάνουμε τα στραβά μάτια, σε δεύτερο χρόνο ενδεχομένως να είναι ακριβώς ο λόγος που ακόμη κι αν όλα πάνε τέλεια, θα μείνει στο βάθος μια αίσθηση μοναξιάς και απογοήτευσης."" -
-αυτή η πρόταση είναι από ανάλυση αστρολογικού άρθρου... και σκέφτομαι Α!
- ΑΑΑ! ...κοίτα πόσο μοιάζει με την πάγια τακτική των ανθρώπων όταν ερωτεύονται ...και μπαίνουν με φόρα σε μια συν-ταύτιση με το "άλλο τους μισό" ....
και αφήνουν πίσω παραπάνω απ’ τα μισά... τους!!! -αυτοβούλως και αυθορμήτως όπως στον Έρωτα αρμόζει - και μετά, ακόμα και αν καταλήξουνε στα σκαλιά της εκκλησιάς - στο χάπι έντ- !
-κατά σύσωμο τον ελληνικό κινηματογράφο που μεγάλωσε την δική μας γενιά !!! - πως το λέει ? α -
-... "μένει στο βάθος μια αίσθηση μοναξιάς και απογοήτευσης...." –
Εμ! βέβαια! αν η συνύπαρξη από έρωτας γίνεται σύμβαση και είσαι και ο μισός απέξω ...
-[απ’ την καρδιά και την ψυχή σου απέξω γιατί δεν χωράνε στο αρχικό σας συμβόλαιο - (με τον/την άλλον /-ην)-
και παρομοίως του άλλου /-ης, ο μισός εαυτός !!!! ]-
... τότε το χάπι έντ / είναι και "χάπι" και "έντ"! .-
Το να αφήσουμε τα θέλω μας και τα είναι μας, πίσω σε μια στιγμή παράφορης παρόρμησης ... είναι απλά έρωτας!
Το να ρίχνουμε μαύρη πέτρα πίσω μας....
ως προς τα όνειρα μας, την αλήθεια μας, τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας, τους φόβους και τις ελπίδες μας κυρίως την Αυθόρμητη Έκφραση μας ...
για να ζούμε με τον άλλον - την άλλην ...
που μας υποχρεώνει σε μια τέτοιαν αναπηρία, ως όρο συνύπαρξης ... με αντάλλαγμα να υφίσταται την ανάλογη - για να είναι μαζί μας, επειδή μας αγαπά! - αυτό!
-Αυτό ! … το κακώς εννοούμενο μοντέλο του ότι "οι σχέσεις θέλουν συμβιβασμούς", είναι πατόκορφα ανάπηρο.-
Όταν φανεί κάποτε το ανάπηρο της δομής του σχήματος ...
- τα ζευγάρια είναι τόσο κουρασμένα και απελπισμένα που ξεχνούν πως οι ίδιοι είναι οι αρχιτέκτονες και διαχειριστές της υπέροχης μοναδικής τους σχέσης!
(* όπως και αν βρίσκονται εντός της ή όπως και αν τους βρίσκεται.... εντός τους - πάντως μαζί είναι ακόμα!)*
- και αναλώνονται σε θρήνους και καυγάδες...
για το ποιος θυσίασε/ εγκατέλειψε τα περισσότερα για χάρη του άλλου... και βρίσκεται τώρα... πιο ανάπηρος!
- Αν δεν συμφωνήσουν... ξεκινάει ο πόλεμος!
- Αν συμφωνήσουν ξεκινάει η δυστυχία...
- Αν τα βρουν παραμένουν ανάπηροι και σοβαρά δυσλειτουργικοί!
**********************************************************
Οι πιο τυχεροί θα πάνε σε έναν καλό ψυχοθεραπευτή...
-η Μάρθα Καραγιάννη που να πήγαινε ??? - το πολύ στην "Βασιλειάδου - ως Χαρτορίχτρα" ...🤣-
✨ και βασικά, δεν είναι θέμα τύχης... !
Αν το ζευγάρι θέλει στα αλήθεια και αμοιβαία να είναι ο ένας με τον άλλον - και παραμένουν στην ίδια βάρκα ως προς την σχέση τους- τότε και μόνο τότε, θα πάνε σε έναν καλό θεραπευτή...
-και που το ξέρεις εσύ ότι θα είναι καλός ?-*
! πηδάει το εύλογο ερώτημα μπροστά στην αντίληψη!
Το ξέρω γιατί, ένα τέτοιο ζευγάρι, αν δεν πάει σε κάποιον ικανό να το πάει πάρα πέρα.... θα το αναγνωρίσει, θα το συζητήσουν και θα αποφασίσουν από κοινού, να αναζητήσουν άλλον! *
Τότε, θα καταλάβουν, ότι ανεξάρτητα από τα πρότυπα μέσω των οποίων κοινωνικοποιήθηκαν, τις έως τώρα εμπειρίες που τους διαμόρφωσαν και τις όποιες αξιακές αντιλήψεις που τους ενώνουν ή τους χωρίζουν...
Έχουν την Ελευθερία - και την είχαν πάντα!-, να είναι οι διαχειριστές, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι, κηπουροί, οικοδόμοι, και καπετάνιοι της σχέσης τους!
Ότι είναι μοιραία οι ίδιοι οι σκηνοθέτες της σχέσης τους,
από κοινού !
Ότι είναι ισόποση και ισότροπη η ευθύνη ακόμα και αν μόνο ο ένας κάνει "κουλά" - γιατί ακόμα και τότε, ο άλλος έχει άλλη τόση ευθύνη γιατί τα "ανέχεται τα κουλά", και δεν θέτει τα όρια του με σωστό=καθαρό& φιλικό τρόπο.
Θα καταλάβουν ακόμα, ότι το «Τάγκο θέλει δύο» ή τίποτα.-
Και ! Το καταπληκτικότερο!
Θα καταλάβουν...
-Πως, όχι μόνο έχουν την ελευθερία και την δικαιοδοσία για το ποιόν και το πως και το τι της σχέσης τους -εν λευκώ-...
αλλά, και την υποχρέωση να το διεργαστούν κατά βούληση!
Τώρα σε συνεργασία θα το κάνουν ? ο καθένας μόνος του ? ο καθένας με τον κουμπάρο και 2-3 φίλους καλούς... ? κύριος οίδε!
Αυτό... παραμένει στην ελευθερία και στην ευθύνη τους!
Το ότι τώρα το ξέρουν ! και οι δύο!! - είναι η διαφορά με πριν.
- Και δεν είναι δικό μας το θέμα!-
Εμείς έχουμε δικά μας να αναλάβουμε και να επιμεληθούμε!
Οπότε η συμπαράσταση και η κατανόηση προς όλους τους άλλους τους "παράξενους..."
- που δεν πήγαν πάνω στα χνάρια της Φίνος Φιλμ... -
είναι -ίσως-, καλύτερη στάση ✨ από το σκέτο, στείρο, μοχθηρό κουτσομπολιό! ...
Το άνοιγμα στις κοινωνικές στάσεις και την ευθύνη τους!
- για τον καθένα μας προσωπικά!- είναι διεύρυνση της κοινωνικής μας αντίληψης και άρα και της κοινωνικής μας συνοχής!
Αυτό, θα μας ωφελήσει όλους πολύ περισσότερο απ’ ότι οι παλιές, γνωστές, παρωχημένες, διαδικασίες πόλωσης επί παντός επιστητού!
Δεν αποδίδουν τίποτα θετικό!
Δεν επιφέρουν καμία κοινωνική ή ατομική πρόοδο.
Είναι τεράστιο ξόδεμα ενέργειας προς μια ψευδαίσθηση!
Μας δίνουν τα δυναμικά της πόλωσης για να εξασθενήσουν το θετικό μας δυναμικό...
- και πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε εθισμένοι σε χειριστικές (αντί του δια-χειριστικές) τεχνικές συνύπαρξης ... από της μάνας μας το γάλα "φάε το αυγό σου - να είσαι καλό παιδί ! αλλιώς η μανούλα δεν θα σε αγαπάει!"
Οφείλουμε ακόμα και αν δεν το πράξουμε...
να το αναγνωρίσουμε.-
-Αυτός με έσωσε…-
Ήρθε με μια ομπρέλα που έσταζε, ένα πολύχρωμο κασκόλ, λίγη λιωμένη μάσκαρα που δεν έλεγε αν την έλιωσαν τα δάκρυα, οι σταγόνες της βροχής, ή ένα δάχτυλο που αφηρημένα έτριβε το βλέφαρο σε ώρα ανάγκης…
-Γειά σας!
-Γειά σας κυρία Τάδε!
Περπατάει έτσι περήφανα όπως πάντα, μα κάτι δείχνει να απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Κάτι, άφαντο!
Περπατάει προς το ντιβάνι με ένα βήμα που μου θυμίζει… ανθρώπους που πάνε προς την άκρη του βράχου σε κάποια απόκρημνη ακτή της Δαλματίας… (που μου ήρθε τώρα η Δαλματία (?)… τα εκατό και ένα πολύχρωμα μαύρα σκυλάκια με άσπρες βούλες… η κακιά μάγισσα…)
Στο μεταξύ εκείνη έχει οριζοντιωθεί στο ντιβάνι ως είθισται… και εγώ έχω κάνει την πολυθρόνα μου σαν βαρκούλα έτοιμη για έναν ακόμα απόπλου… αν και νιώθω πως σήμερα είμαστε ήδη στα βαθιά!
- Θέλω να χωρίσω – δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο αυτό- είμαι τόσο θυμωμένη που εδώ και τρεις μέρες δεν μπορώ να κάνω τίποτα παρά τα ελάχιστα. Μόλις πάω να σκεφτώ κάτι γύρω από το θέμα… θυμώνω τόσο πολύ που το μόνο που μου βγαίνει είναι πως θέλω να χωρίσω.
Σιωπή. Εμένα δεν μου φαίνεται απλά θυμωμένη… είναι και βαθιά συγκινημένη. Κλαίει. Φαίνεται σαν να είναι η λύπη το κυρίαρχο συναίσθημα… τα βαθιά νερά! Και τα εκατό ένα σκυλάκια Δαλματίας… ποια είναι … έλα, συγκεντρώσου… γιατί? Αυτό δεν κάνω…? Σσς – εδώ είμαστε.
- Αλλά…
-Τι αλλά ?
- (Αλάχου Ακμπαρ!* )… μοιάζει να υπάρχει ένα αλλά. Λέτε πως το μόνο που σας βγαίνει είναι πως θέλετε να χωρίσετε - ακούγεται κάπως σαν τελεία και παύλα. Και μετά μια σιωπή… και τα δάκρυα… είναι σαν να υπάρχει κάτι πέρα από την τελεία και την παύλα… -
Σιωπή και συγκίνηση, και περισσότερη συγκίνηση… (ίσως θλίψη ? … ναι αλλά και θυμός και αδιέξοδο και άγχος… και τι παράξενο σαν να ψυχανεμίζομαι μια βαθιά λαμπερή τρυφερότητα!!! Λες να είναι φως αυτή η θάλασσα και να μην είναι σκέτη γκρίζα θλίψη τούτο το βάθος??? … μπα όχι, είναι σαν ένα φως τρυφερότητας που φωτίζει μια θάλασσα θλίψης…)
-Αν ήταν εικόνα αυτό που νιώθετε τώρα, τούτη η σιωπή, αν ήταν πίνακας ζωγραφικής… τι είδους πίνακας θα ήταν ? σας έρχεται κάτι …?
-…
-…
- Μια καρδούλα γαλάζια… γαλαζοπράσινη σαν θαλασσινό νερό της μεσογείου καλοκαίρι και το φως να λάμπει στα αλμυρά νερά. Τέτοιο γαλάζιο… θαλασσο-πράσινο που έλεγε και ένας αγαπημένος φίλος…
Γεμάτη ανοιξιάτικα λουλούδια, ιριδίζοντα… και ξέρετε δεν είναι αληθινά λουλούδια… είναι γλυκά φτιαγμένα από χυμούς φρούτων και ζάχαρη άχνη σε έναν γαλάζιο δίσκο στον ήλιο… και ιριδίζει η ζάχαρη στο φως…
Αυτό θα ήταν!-
-Ακούγεται πολύ τρυφερό… και φωτεινό! (τί είπες τώρα … !!!!! τι εικόνα! )
- Ναι – έτσι ήταν- ! Αυτός με έσωσε ! … κύριε Τάδε!
Πήρε την καρδιά μου στα χεράκια του – ένα μαύρο κάρβουνο μέσα σε βυσσινί πηχτό αίμα- ένα καμένο κατακάθι καφέ- το απομεινάρι της μοίρας μου!
… και την κοίταζε σαν να βρήκε το σπανιότερο κοχύλι του κόσμου. Χαμογελούσε ευτυχισμένος και ζαλισμένος από την καλοσύνη της τύχης που ξέβρασε στα πόδια του το κοχύλι που γέννησε την Αφροδίτη! Κοίτα μου έλεγε… κοίτα στο φίλντισι πόσα χρώματα… και η υφή!
Το μετάξι μοιάζει τραχύ σε σχέση με αυτή την σχεδόν υγρή τελειότητα… και αυτό το κρινάκι της άμμου μου το έδωσε στα χέρια μου ο Ποσειδώνας, και ο Απόλλωνας… -και παραληρούσε επειδή του χαμογελούσα! -
Τα πίστευε αυτά που έλεγε! - έλεγε αυτά που ένιωθε – του φαινόντουσαν σαν θαύμα… φοβόταν μην κάνει κάτι τρομερό και το χαλάσει… με έβρισκε μαγική και θεωρούσε την σιωπή μου, σοφία.
Τι να του έλεγα? «κρίμα που δεν σε γνώρισα όσο ήμουν ζωντανή…?»
Αν ήταν ταινία του Ντίσνεϊ ξέρετε τι θα ήταν… ο Πήτερ Παν στον Ναό της Αφροδίτης!
-χωρίς την Αφροδίτη φυσικά- … ιέρειες μόνο!-
- «Εχει κ’ άλλες εκτός από εσάς…?» … (τώρα αυτό ήταν παρεμβατικό ? όχι, το είπε… και κάθε τι που λέγεται… κάτι λέει!)
- Άλλες… ?
Έχει. Άλλη μία τουλάχιστον. Αλλά αυτή είναι της Άρτεμης. Δεν έχει σημασία αυτό… άλλωστε πάντα έχει κ’ άλλες… κύριε Τάδε. Από καταβολής κόσμου οι άλλες για κάθε άντρα είναι ατελείωτες… και ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αλλά εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά… ποτέ δεν είδα τους ανθρώπους σαν χωράφια. Ούτε τους θηλυκούς ούτε τους αρσενικούς. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι κατά κανένα τρόπο ιδιοκτησία κανενός. Αλλιώς δεν είναι ελεύθερος. Και αν δεν είναι ελεύθερος δεν μπορεί να είναι αξιοπρεπής. Δεν μπορεί γιατί δεν είναι ελεύθερος να ζει σύμφωνα με τις προσωπικές του αξίες. Είναι αναγκασμένος να υπηρετεί τις αξίες του κυρίου/της κυρίας του.- Και εγώ δεν καταδέχομαι τέτοιες ιδέες περί ανθρώπων. Εγώ υπηρετώ το άνθρωπος σημαίνει άνω θρώσκω. Κοιτάω ψηλά! -Και τι βλέπετε? -
(μα τί ήθελα τώρα και μπήκα σφήνα… πως? κάποιες ερωτήσεις φεύγουν πριν προλάβω να καταλάβω ότι σκέφτομαι μια ερώτηση… σαν τις φυσαλίδες στο νερό, άπαξ και δημιουργηθούν θα ανεβούν οπωσδήποτε στην επιφάνεια!)
- Τον ουρανό με τα άστρα βλέπω… αλλά δεν ξέρω με ποιόν να τον μοιραστώ! Θα σας πω κάτι… (σαν να ήταν μεγάλη η απόφαση του να το πεί…) εγώ βλέπω και πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πολυγαμικά όντα. Και το θεωρώ φυσιολογικό γιατί πολύ απλά είναι.
Και τόσα ζώα είναι πολυγαμικά αλλά όλοι το βρίσκουν φυσικό. Οι άνθρωποι όχι ! …είναι θέμα μεγάλο. Και είναι θέμα μεγάλο από την εποχή της φεουδαρχίας και μετά. Τότε τους έπιασε ο καημός να μην έχουν μούλικα… γιατί κληρονομούσαν το βιός! Τι εγωϊσμός… -και άμα δεν έχει το όνομα σου το παιδί βρε γελοίε… είναι λιγότερο παιδί σου ??? αυτό ακριβώς – το μπάσταρδο σου είναι που πρέπει να πάρει τα περισσότερα, τους χρωστάς κάτι περισσότερο… γιατί στέρησες την παρουσία σου στην μάνα του και στο ίδιο… Μα δεν ήταν αυτό το άγχος με το κέρατο και το όνομα… μην τυχόν δεν ήτανε Του το σπερματοζωάριο που συνείσφερε τα άλλα μισά γονίδια είναι ο καημός! Τι αναίσχυντος εγωϊσμός… μπροστά στο θαύμα της άνθισης… εσύ να ψάχνεις τους τίτλους ιδιοκτησίας… λες και δεν θα είναι δικό σου από την ώρα που θα χτυπήσει η καρδούλα του στην μήτρα – δεν θα είσαι εσύ ο πρώτος και ο μόνος που θα του διαμορφώσει την σχέση του με τον κόσμο … μια και για πάντα!
-Μιλάτε σε κάποιον συγκεκριμένα …?-
-Ναι! … στον κερατά! Τον κάθε κερατά!-
-Α!-
….
-Και πολλές άλλες φυλές -πιο ειρηνικές και σοφές από την ευρωπαϊκή-, θεωρούν φυσιολογική και αποδεκτή την πολυγαμία. Κυρίως στα νησιά της Πολυνησίας. Εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος γίνεται μονογαμικός μόνο όταν και για όσο είναι ερωτευμένος.
Παρόλα αυτά μπορεί ένας ερωτευμένος να ζευγαρώσει και με κάποιον άλλον. Εν δυνάμει μπορεί. Ο ερωτευμένος όμως το μόνο που πραγματικά επιθυμεί είναι να ενωθεί με τον Έρωτα του! Και αυτός είναι πάντα Ένας.- Όταν είναι από δύο και πάνω, είναι γούστα, διασκέδαση, έλξη, ταίριασμα… φιλία ίσως, αλλά όχι Έρωτας.- ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ. Τέλος. Αυτό είναι το μόνο αδιαπραγμάτευτο. Όλα τα άλλα μπορεί κάπως να τα διαφεντέψει ο άνθρωπος. Αρκεί πρώτα να διαφεντεύει τον εαυτό του… αλλά από που ξεκίνησε όλο αυτό?
- (γέλια) παύση, σιωπή, ανάσα, σιωπή.
-Λέγατε… πως αν ήταν ταινία του Ντίσνεϊ θα ήταν «ο Πίτερ παν στον ναό της Αφροδίτης»
Και συμπληρώσατε…-χωρίς την Αφροδίτη φυσικά- … ιέρειες μόνο!- και εγώ σας ρώτησα αν έχει και άλλες εκτός από εσάς … και εσείς είπατε, -Εχει! Άλλη μία τουλάχιστον… αλλά αυτή είναι της Άρτεμης!
Και μετά, είπατε πως δεν έχει σημασία αυτό –πως πάντα έχει κ’ άλλες … και το αναπτύξατε κάπως!-
-ΑΑ! Ναι –μα καλά που τα θυμάστε όλα αυτά… από μισή ώρα πριν ???- …
…(ούπς – η μπάλα στην κερκίδα – ολόκληρη ιέρεια της Άρτεμης έχει βρεθεί στον Ναό της Αφροδίτης… όπου βρίσκεται ο Πίτερ Παν –που τώρα θέλει να τον χωρίσει γιατί δεν μπορεί άλλο (!) - το ποιο ? δεν ξέρουμε… η Αφροδίτη λείπει – μόνο ιέρειες… τουλάχιστον άλλη μια και αυτή της Άρτεμης! (?) - και η προσοχή αγνοεί το όλο και πάει και κάθεται σαν πεισμωμένη πεταλούδα στο … «που τα θυμάμαι εγώ όλα αυτά!!!» χμμ , μα αν δεν τα θυμόμουνα θα ήμουν τσαρλατάνος όχι ψυχαναλυτής – που να ήξερε… - ότι τα θυμάμαι όλα ! και όχι μόνο «αυτά!»…. δεν μιλάει – δεν μιλάει … και εγώ νιώθω λες και θα σκάσει καμιά βόμβα όπου να είναι … το ρυθμικό τικ τακ του ρολογιού μέσα στη σιωπή που πυκνώνει σαν να τήκεται… ο ήχος του ρολογιού μου μοιάζει σαν αυτόν που ακούμε στις ταινίες πριν εκραγεί κάτι… και όσο δεν μιλάει τόσο η σιωπή πήζει λες και έχει παλμό… νιώθω τον παφλασμό του – και μου έρχεται να κοιτάξω το σώμα της … ενώ κοιτάω το ταβάνι… να δω αν … αναπνέει και πώς ??? … κλείνω τα μάτια και περιμένω να δω… με το δεξί ημισφαίριο – τέτοιες ώρες – βλέπω καλύτερα! Βλέπω αυτό που φαίνεται πίσω από αυτό που δείχνετε μπροστά στα μάτια κάποιου – μπροστά σε ένα βλέμμα πάντα αυτό που δείχνεται – θέλει δεν θέλει λαμβάνει υπόψη του το βλέμμα- και αυτό σκιάζει το ότι στα αλήθεια είναι…)
Κλαίει! Βαθιά αναφιλητά σαν κύματα … περιοδικά και ανεμπόδιστα. Σαρωτικά. (αχ! Τι ωραία! Νιώθει τόσο ελεύθερα μαζί μου!) … κοπάζει κάπως το κλάμα… βρίσκει ένα χαρτομάντηλο μέσα στην τσάντα -που συνηθίζει να την ακουμπάει δίπλα της… στο ντιβάνι! - χωρίς να αλλάξει στάση σώματος. Φυσάει τη μύτη της κάπως συγκρατημένα. (με αυτό δεν νιώθει το ίδιο άνετα σαν όταν κλαίει… μμμ! Μα τι ευγενικός άνθρωπος που είναι!!! – υποκειμενική η ερμηνεία- ναι, όντως… ) Μοιάζει να κόπασε, αναπνοή κανονική … νιώθω σαν να είμαστε σε μια βαθιά πηχτή σχεδόν γκρίζα θλίψη… σαν να βουλιάζουμε προς τον πάτο της απαλά… χωρίς αγωνία, σαν ήδη πνιγμένοι. Λες να έρθουν οι γοργόνες… (αυτό πως μου ήρθε τώρα? … α! οι Ποσειδώνες και ο Ντίσνεϋ και αυτά που έλεγε πριν… μμμ τι ωραία που τα λές!!! Δικές σου είναι οι γοργόνες … για σένα κάτι συμβολίζουν… τώρα! [δεν είπε τίποτα η ίδια για γοργόνες] - γοργόνες ? / άχρηστες … χά χα το ανέκδοτο! Γιατί λέει ούτε να την ψήσεις μπορείς… ούτε να την … χά χα / ούτε γυναίκα ούτε ψάρι δηλαδή… ) χμμ – σαν να ακουμπήσαμε στην άμμο… τώρα μοιάζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έχει αφεθεί ? Να την αφήσω κ’ άλλο αφημένη… (μπα!) εσύ θα αποφασίσεις ??? – σωστά! …
-Πείτε κάτι…
-Γιατί ? για να μην πείτε εσείς ???
-Ίσως!-
(Δικαίωμα! Αλλά το αναγνωρίζει! Ωραία…)
-Η ιέρεια της Άρτεμης τι κάνει στον ναό της Αφροδίτης ?-
-Ήρθε να πάρει τον Πίτερ Παν…
-Και που θα τον πάει ?
-Στην μαμά του να τον μεγαλώσει… και φυσικά τίποτα δεν θα γίνει γιατί αν η μαμά του Πίτερ Παν ήτανε ικανή να τον μεγαλώσει θα είχε γίνει άντρας… δεν θα παρέμενε παιδί!
…
-Και η Αφροδίτη … γιατί λείπει ??? Που είναι ? Ξέρουμε?
… γελάει… γελάω και εγώ –σωπαίνει μια στιγμή – και λέει : - Η Αφροδίτη ήξερε τι γίνεται πριν σχεδόν γίνει … και επειδή είναι γαλίφα και διπλωμάτισσα… και ένιωσε να τις ισιώνει η μπούκλα με τούτα και με εκείνα… λούστηκε στολίστηκε και πήγε για άντρες!
-Και εσάς ? Τι σας κάνει να κλαίτε ???-
-Θέλω να τον χωρίσω – δεν μπορώ να του δώσω αυτά που θέλω- δεν μπορεί να μου δώσει αυτά που χρειάζομαι- δεν αντέχω να το ξέρω και να κάνω πως δεν το ξέρω- δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι… δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά… δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου… θέλει δύο το τάγκο… και εγώ θέλω να χορέψω όχι να λυπάμαι τον εαυτό μου που παραμένω σε μια σχέση που όλο συζητάμε το γιατί δεν χορεύουμε… είναι ανάξιο αυτό που κάνω… και άδικο και για μένα και για εκείνον….
-αλλά ?
-Αλλά αυτός με έσωσε!!!
Βαθιά σιωπή. Σαν αυτές που ακολουθούν όταν έχουν ειπωθεί όλα.
Σαν τοίχος που βρεθήκαμε με τα μούτρα πάνω του και κανείς δεν ξέρει πως!
-Είπατε νωρίτερα… -πως τότε που Σας Έσωσε…- πήρε την καρδιά σας στα χέρια του…
(ένα μαύρο κάρβουνο μέσα σε βυσσινί πηχτό αίμα- ένα καμένο κατακάθι καφέ- το απομεινάρι της μοίρας της! )
… και την κοίταζε σαν να βρήκε το σπανιότερο κοχύλι του κόσμου. Χαμογελούσε ευτυχισμένος και ζαλισμένος από την καλοσύνη της τύχης που ξέβρασε στα πόδια του το κοχύλι που γέννησε την Αφροδίτη!
(Κοίτα της έλεγε… κοίτα στο φίλντισι πόσα χρώματα… και η υφή! - Το μετάξι μοιάζει τραχύ σε σχέση με αυτή την σχεδόν υγρή τελειότητα… και αυτό το κρινάκι της άμμου μου το έδωσε στα χέρια Του ο Ποσειδώνας, και ο Απόλλωνας… )
… -και παραληρούσε επειδή του χαμογελούσατε! -
Είπατε πως νιώθατε πως - Τα πίστευε αυτά που έλεγε! - πως έλεγε αυτά που ένιωθε – πως του φαινόντουσαν σαν θαύμα… πως φοβόταν μην κάνει κάτι τρομερό και το χαλάσει… πως Σας έβρισκε μαγική και θεωρούσε την σιωπή Σας, σοφία!
…
-Ναι! Έτσι είπα. Έτσι ήταν…
-Φαίνεται πως και Εσείς τον Σώσατε. Αυτό το κάπως σαν «ηθικό χρέος» που δημιουργεί αυτήν την συντριπτική συγκρουσιακή αμφιθυμία που σας κάνει να κλαίτε…. Γιατί αυτός σας έσωσε… μοιάζει τόσο γιγάντιο που κρύβει το ότι και εσείς τον σώσατε εξίσου …
- Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι…
- Ίσως τελικά να χορέψατε εκείνο το τάγκο που θέλει δύο! Αυτός έσωσε εσάς και εσείς εκείνον!
- Και τότε γιατί τελειώνει τώρα ???
- Ίσως γιατί… όλα τελειώνουν κάποτε!
Σιωπή…
Μια γαλάζια σιωπή… όχι σαν της θάλασσας. Πολύ πιο αχνή… ίσως σαν εκείνο το γαλάζιο του δίσκου με τα γλυκά που είναι φτιαγμένα από χυμό φρούτων και ζάχαρη άχνη… που λάμπει στον ήλιο. Και ίσως ακόμα πιο αχνό γαλάζιο … σαν εκείνο στον ορίζοντα της Ανατολής αμέσως μετά την πρώτη ανάσα φωτός!
-Και η ώρα μας τέλειωσε για σήμερα – μια απ’ τις σπάνιες φορές που υπάρχει αυτή η αίσθηση…
ότι ο κύκλος της ώρας κλείνει πάνω στον κύκλο του θέματος… - έχετε την ίδια αίσθηση ?
…
Τέλος – ΖΝ 29/07/2020 05.37 π.μ.
-
Είναι εκείνος που με τους τρόπους του, τις συμπεριφορές του και τα λόγια του, δηλητηριάζει και εκτοπίζει την θετικότητα και γίνεται επιβλαβής για την ψυχολογική, την συναισθηματική και κατ’ επέκταση και την σωματική μας υγεία. Ας μην ξεχνάμε πως η έντονα αρνητικά επηρεασμένη ψυχό-συναισθηματική μας κατάσταση φτάνει να γίνεται και παθολογικό πλέον σύμπτωμα, σε διάφορες μορφές…
Η τοξική συμπεριφορά μπορεί να προέρχεται από οποιονδήποτε: φίλο, συγγενή, συνεργάτη, συνάδελφο, σύντροφο, παιδί. Ο τοξικός άνθρωπος βρίσκεται πίσω από κείνον που κατά συρροή:
• Συμπεριφέρεται χειριστικά
• Δρα εξουσιαστικά και ταπεινωτικά
• Θυματοποιεί τον εαυτό του
• Κριτικάρει και επικρίνει
• Δεν δέχεται το "όχι" ως ολοκληρωμένη απάντηση
• Ασκεί κάθε είδους κακοποίηση (λεκτική, οικονομική, σωματική…)
• Προκαλεί καταπίεση, άγχος, φόβο, υποτίμηση, απογοήτευση, θλίψη
• Προβάλλει αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα και βλέπει συνεχώς την άσχημη πλευρά της ζωής
• Ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του
• Ζηλεύει και δεν ικανοποιείται με τίποτα
• Είναι νάρκισσος και η εικόνα του έχει μέγιστη σημασία για κείνον
• Αναδεικνύει υπεροψία και θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο και σωστότερο από όλους
• Ενοχοποιεί τους πάντες για τα δικά του προβλήματα
• Ικανοποιείται με τις δυστυχίες των άλλων
• Απομυζά την θετική ενέργεια των άλλων, αφού πρώτα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με τη γοητεία του
Σας κάνει να νιώθετε πως όταν βρίσκεστε κοντά του είστε επιφυλακτικοί, συγκρατημένοι, αγνοείτε τις δικές σας αξίες, ή/και αποσυνδέεστε συναισθηματικά
Όσο πιο κοντά μας βρίσκεται ένας τοξικός άνθρωπος, τόσο ευκολότερο είναι το "έργο" του και τόσο πιο εκτεθειμένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι στην αργή αλλά σταθερή δηλητηρίαση της ψυχής μας και της ενέργειάς μας. Επηρεαζόμαστε από την συμπεριφορά του και την δραματοποίηση της καθημερινότητάς του. Νιώθουμε θυμωμένοι, κουρασμένοι, εξαντλημένοι, ντροπιασμένοι και συχνά τόσο μόνοι και αβοήθητοι. Εγκλωβιζόμαστε ακόμα και σε συμπεριφορές προσπάθειας να "σώσουμε" έναν τοξικό άνθρωπο και πέφτουμε στην παγίδα να τον "αντιγράφουμε" ασυνείδητα και έτσι, σταδιακά να τείνουμε να γίνουμε και εμείς τοξικοί... και για τον εαυτό μας και για τους γύρω μας.
Και επειδή κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας ορίζει, να μας μειώνει, να προσβάλλει εμάς, τις επιλογές μας ή τα όνειρά μας, να αποφασίζει για εμάς, ή και να μας χειραγωγεί, οφείλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας με κάθε τρόπο.
• Αρχικά, αναγνωρίστε και αξιολογείστε, αν στο περιβάλλον σας υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι και διαχειριστείτε εσείς οι ίδιοι την επόμενη μέρα για τον εαυτό σας.
• Αποφασίστε αν θέλετε να κρατήσετε στη ζωή σας έναν τοξικό άνθρωπο, είτε γιατί σας είναι σημαντικός είτε γιατί οι συνθήκες σας υποχρεώνουν (σύντροφος, συγγενής, συνάδελφος)
• Επαναπροσδιορίστε τα όρια της σχέσης σας με ένα τοξικό άτομο. Ορίστε και διατηρείστε, εσείς οι ίδιοι, τα όρια αυτά
• Στοχεύστε την προσοχή σας στον εαυτό σας και την φροντίδα του, ώστε να είστε προστατευμένοι από τις ανθυγιεινές και επιβλαβείς συμπεριφορές του τοξικού ατόμου
• Μην επιβαρύνετε τον εαυτό σας με επιδιώξεις να αλλάξετε ή να βοηθήσετε έναν τοξικό άνθρωπο να πάψει να είναι τοξικός. Συνήθως δεν γνωρίζει να είναι αλλιώς...
• Θωρακιστείτε ώστε να διατηρηθεί η ψυχολογική σας ευεξία
• Μην επιτρέψετε να γίνεται και σεις ένας τοξικός άνθρωπος αντιδρώντας στις δικές του συμπεριφορές με αντίστοιχο τρόπο.
• Κρατείστε τον εαυτό σας και τις αξίες σας ψηλά
• Αναλογιστείτε σοβαρά το ενδεχόμενο της απομάκρυνσής του από τη ζωή σας, για την καλύτερη προστασία της ψυχικής σας ευημερίας και ισορροπίας και δημιουργείστε χώρο και χρόνο για υγιείς και ωφέλιμες ως προς εσάς σχέσεις.
Μην παγώνετε από τον φόβο της απώλειας…
Οι τοξικοί άνθρωποι, είναι σαν τα χειμωνιάτικα σύννεφα. Όταν απομακρύνονται, καθαρίζει ο ουρανός και χαιρόμαστε μια φωτεινή μέρα!
Ζωή Νιάρχου / Ιανουάριος, 2014
LΜε τον πόνο και τον φόβο -και όλα τα αρνητικά συναισθήματα...-, ισχύει το εξής παράδοξο, όσο περισσότερο τους αφήνεσαι, τόσο πιο γρήγορα τα διαπερνάς!
Το να τα "αντέξουμε" σημαίνει αντίσταση!
Και αυτή η αντίσταση είναι που παρατείνει τον χρόνο διέλευσης τους... και εντείνει την ένταση τους.
Τραυματιζόμαστε πολύ περισσότερο από την προσπάθεια μας να τα αποφύγουμε παρά από την ουσία και την παρουσία τους στην ζωή μας!
Ο άρτιος ψυχισμός επιτρέπει την εμπειρία τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών συναισθημάτων και δη, η ευκολία μας να κινούμαστε στην κλίμακα του άξονα των + και - αισθήσεων μας ΑΝΑΛΟΓΑ, είναι δείκτης υγείας!
Αποδοχή - είναι η μαγική λέξη- !
παράδειγμα / όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο έχουμε την αίσθηση ότι κρατάει πολύ! Λέμε "αμάν" και πότε θα τελειώσει.... Ενώ, όταν συμβαίνει κάτι ευχάριστο νιώθουμε ότι περνάει σαν όνειρο! Γιατί?
Γιατί στα ευχάριστα αφηνόμαστε και περνούν σαν νερό που κυλάει! Έτσι θα πέρναγαν και τα δυσάρεστα, αν δεν αντιστεκόμασταν στην εμπειρία τους!
Η άρνηση και η αντίσταση δεν μας προστατεύουν.
Αντίθετα μας εξαντλούν και μας διαλύουν!
Οι εμπειρίες μας, μας ανήκουν μα, τους ανήκουμε και εμείς! Μας εμπεριέχουν και τις εμπεριέχουμε. Μας διαμορφώνουν και τις διαμορφώνουμε.
Είναι προϊόν της ζύμωσης της σχέσης μας με τον εαυτό μας. Και όπως άριστα εξέφρασε ο ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ "το πρόβλημα δεν έγκειται στα πράγματα αλλά στο τι εμείς σκεφτόμαστε για τα πράγματα".
Το να από-φύγουμε μια δυσάρεστη εμπειρία, είναι ανέφικτο.
Αν τυχόν το καταφέρουμε .... θα βρεθούμε αυτομάτως σε κάποια κατηγορία του διαγνωστικού εγχειριδίου ψυχοπαθολογίας της ψυχιατρικής ( DSM)
... με χειρότερη πιθανότητα την διάσχιση!
Η σχιζοφρένεια, προκύπτει όταν ένα άτομο δεν μπορεί
-και δεν θέλει- για τον κανένα λόγο, να αποδεχτεί μια "ανυπόφορη" (για το ίδιο) πραγματικότητα!
Η ύστατη λύση άρνησης που μπορεί να καταφύγει για να την ακυρώσει - είναι να ακυρώσει την ίδια την πραγματικότητα. Το τίμημα όμως μιας τέτοιας διαφυγής είναι να απονεκρώσει το κριτήριο διάκρισης μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού!
Για αυτό και μπορεί η ψυχοθεραπεία να θεραπεύσει τον σχιζοφρενή!
Μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της θεραπευτικής σχέσης, -όταν αυτή πληροί της προϋποθέσεις μιας άρτιας εκπαίδευσης σε αυτήν-, ο σχιζοφρενής θα βρει τους τρόπους να συνδεθεί με την αλήθεια, τον πόνο και την φρίκη που του προκάλεσε εκείνο το "τραγικό γεγονός" που τον ανάγκασε να αυτό-εξοριστεί από το πεδίο του πραγματικού, για να διασωθεί συναισθηματικά!
Λόγο έχει! Θέλει και αυτός να ζήσει καλά και δημιουργικά, να πραγματώσει τις αναπτυξιακές του δυνατότητες, όπως όλοι μας!
Τον τρόπο δεν ξέρει... Και αυτόν τον τρόπο τον ξέρει κάθε άρτια εκπαιδευμένος ψυχοθεραπευτής.
Μόνο που οι περισσότεροι δεν είναι - και το κοινό δεν το ξέρει! - γιατί το κράτος μας δεν έχει θεσπίσει κανένα κριτήριο ελέγχου για το ποιος κυκλοφορεί εκεί έξω και δηλώνει "ψυχό-θεραπευτής"- !
Αν βέβαια ο σχιζοφρενής, έχει υποβληθεί σε ψυχιατρικές πρακτικές κατάποσης κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων, τα οποία έχουν αλλοιώσει τον εγκέφαλο του με μη αναστρέψιμο τρόπο...-όπως πάντα και σε κάθε περίπτωση κάνουν τα ψυχοφάρμακα!!!-, τότε, δεν γίνεται τίποτα!
Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που κανείς ψυχιατρικά θεραπευόμενος ασθενής - ουδέποτε θεραπεύτηκε!
Ανίατες ψυχικές ασθένειες ΔΕΝ υπάρχουν!
Υ.Γ. Και αν δεν ήταν τόσο ισχυρά τα συμφέροντα της φάρμακο-βιομηχανίας θα το ξέραμε όλοι!
Ζωή Νιάρχου / 07-05-2020
Στις μεγάλες θάλασσες του κόσμου…
Οι υπάρξεις μας σκαριά στους πέντε ανέμους.
Ξάρτια οι αποφάσεις μας.
Πανιά οι επιθυμίες μας.
Τη ρότα συλλογιέται ο νους όλη την ώρα…
Με τους ανέμους… είναι η καρδιά στο κουμάντο.
Στων άστρων το αγνάντεμα… η ψυχή διαισθάνεται τη πορεία.
Λίγο μετρά το ότι η πυξίδα δείχνει πάντα τον Βορρά!
Καπεταναίοι καλοί, είναι αυτοί που το ένστικτο τους
στρέφει αυθόρμητα προς την Ανατολή!
Τσούρμο οι υπάρξεις που συνταξιδέψαμε…
Άρχοντες και Πειρατές,
Λοστρόμοι και Ναύτες,
Στοιχειά και Μάγοι,
Σοφοί και Ξωτικά…
Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες,
σε επτάστερη σουίτα, στης πρύμνης το αμπάρι,
φιλοξενούμενοι!
Μα το τιμόνι, ένα μονάχα χέρι πρέπει να γνωρίζει!
Και όλα τούτα, τίποτα δεν σημαίνουν πια,
αν τύχει και συμβεί να βρεθεί το σκαρί
πέρα από τους εφτά ορίζοντες!
Στο όριο αυτό, πέρα από αυτό…
Η βελόνα της πυξίδας γίνεται σημείο!
Νερά πράσινα, ωχρά, αδιαφανή.
Άπνοιες αφύσικες-υπερφυσικές.
Άγνοιες ως εκεί που βλέπει το μάτι.
Θύελλες αιφνίδιες-άγνωστες.
Ορίζοντας θολός-άφαντος.
Ψυχή ζώσα…
Εκεί, δεν είναι ούτε τόπος, ούτε τρόπος.
Δεν έχει αύριο και χτες το τώρα!
Θάλασσα και ορίζοντας,
σκαρί και μοίρα, Εσύ.
Αν έχεις θάρρος να πιστέψεις ότι είσαι…
Ήλιος γίνεσαι.
Ανατέλλεις.
Δρόμος ρόδινου φωτός συναντά τη πλώρη
και ίσα τραβάς.
Αβίαστα περνάς την πορφυρή πύλη του είναι σου
και βγαίνεις στον κόσμο λουσμένος φως
που δεν πηγάζει ούτε από μοίρα, ούτε από ώρα!
Μα είναι ένα το ταξίδι και δικό του κάθε ενός!
Όλα της τα παιδιά, ίδια τ’ αγαπά η Θάλασσα!
Άλλοι, στους τροπικούς … χρόνια αρμενίζουν
-σαν τους κεραμιδόγατους στην ίδια γειτονιά-…
Και άλλοι, αρόδο αραγμένοι… αιώρες έστησαν
και μαθητεύουν τις διδαχές του Ανέμου
που δασκαλεύει τα –ήρεμα και τρυφερά από τη φύση τους-
ζαχαροκάλαμα, πώς να υπερβούν τον αφανισμό τους
από τη μαύρη τρέλα του ανθρώπου∙
Μαύρο ρούμι – μαύρος χρυσός, αδιαφοροποίητα.
Όμως, για τα θαλασσοπούλια και τα άλλα Της παιδιά,
η αδιαφοροποίητη διάσταση δεν υφίσταται, δεν είναι!
Λέει μια αφρικάνικη παροιμία׃
«ότι και αν γίνει, το αλάτι, δεν σκουληκιάζει»!
Είπε ο Επίκουρος׃
« Ο σοφός, δεν επιζητά τίποτα που αποκτάται με αγώνα»!
Αυτά διδάσκει ο άνεμος στα τρυφερά και ήρεμα από τη φύση τους
ζαχαροκάλαμα.
Τρυφερά και ήρεμα μαθητεύουν το άκουσμα τα θαλασσινά παιδιά,
τα άγρια και ανήμερα που ρούμια πίνουν στη Πανσέληνο,
και τα μεταξωτά, αλατισμένα τους κορμιά,
στων κρουστών ρυθμών τους ήχους ζευγαρωμένα,
χαρτογραφούν καινούργια σύμπαντα στων άστρων τις πορείες.
Αγάντα!
ΖΝ - Μεγάλη Τετάρτη, 20 Απρίλη, 2011
Η αγάπη είναι ένας καφές που έμεινε στη μέση. Απόηχος γέλιου πάνω στα λουλούδια που τα λένε «πρωινή δόξα».
Είναι τα κόκκινα δειλινά που καίνε τις αναμνήσεις πριν το λυκόφως.
Και τα μεταξωτά κορδόνια στο σατέν που παλιώνουν αφόρετα στη σκιά του Πηλίου.
Η αγάπη είναι ένα γιασεμί που ανθίζει στις γωνιές παιδικών καλοκαιριών
Είναι η γεύση από το αγιόκλημα και οι ακτίνες του φεγγαριού στη Καλντέρα.
Η αγάπη είναι ένα πυροτέχνημα που το φυλάει ένας κινέζικος δράκος στη σπηλιά των οργασμών.
Είναι το φιογκάκι στα μαλλιά της Μαργαρίτας που πηδάει το σχοινάκι στη κατηφόρα του Αύγουστου.
Η αγάπη είναι ένα κόκκινο κρασί που δεν τελειώνει, ένα βαλς στο βάθος μιας κατακόμβης, ένας κόκκος πιπέρι στην άκρη των φιλιών σου, μια γαλέρα με μπαχάρια που προσάραξε στα ρηχά των τροπικών, ένα μήνυμα που χάθηκε στον Ψηλορείτη, μια γοργόνα στον πάτο της σούπας, ένα ηφαίστειο που ταξιδεύει στο διάστημα, μια αισθησιακή μπότα που περπατάει όποτε θέλει ένα ξυπόλυτο παιδί που μαζεύει κοχύλια, ένα ξόρκι που πιάστηκε στο μαντάρισμα μιας διχτυωτής κάλτσας, ένα βατόμουρο που έπεσε στο πηγάδι της λαχτάρας και έβαψε το σύμπαν βαθύ κόκκινο ως το μωβ.
Η αγάπη είναι ένα τραίνο που ταξιδεύει βόρεια και μια πορτοκαλί ομίχλη πάνω από τη θάλασσα.
Η αγάπη είναι μια μεταξωτή γάτα με κίτρινα μάτια. Η αγάπη είναι ένα φουντούκι μέσα στη σοκολάτα που μασάς, ένας φιλί με γεύση καπουτσίνο, ένα παγάκι που έλιωσε στα πόδια σου, ένας καθρέφτης που μιλάει με το χρόνο, μια κόκκινη «Φεράρι» που της χάριζαν ασορτί τριαντάφυλλα, ένα εισιτήριο που δεν αγόρασες ακόμα, ένα καράβι που στοίχειωσες για πάντα, μια προσευχή που δεν μετέφρασες ποτέ, ένα αστέρι που θυμάσαι το άρωμα του και εκείνο το απομεσήμερο στα βράχια του όρμου, στο ακροκέραμο της δύσης και του όρκου.
Η αγάπη είναι μια νότα από γιορτή στη Νέα Ορλεάνη, είναι οι Ινδίες που αρνήθηκες να δεις, είναι του Λέντα τα πολύχρωμα χαλίκια που κροταλίζουν στη μνήμη σου όποτε θες, είναι η γεύση της ψυχής σου στον ουρανίσκο μου, τα μάγια από το φασκόμηλο της χαράδρας και μια κουταλιά μπούκοβο σε καυτό λάδι.
Η αγάπη είναι δύο ώρες στατιστικής σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο κονιάκ, μια θύελλα από χιονονιφάδες πάνω στα άγρια μαλλιά του φοίνικα, ένα μπαλέτο από μέδουσες που χορεύουν χαράματα, μια αλμυρή σονάτα υπό το σεληνόφως.
Η αγάπη είναι μια γάτα πάνω στο κεφάλι ενός ηγέτη που τον έκαναν άγαλμα, ένα μαύρο πουκάμισο που υπηρετεί μονάχα τη λάμψη των ματιών σου και ένα ζευγάρι γάντια μαλακά, φτιαγμένα να φοριούνται μόνο τον Ιούλιο κάτω από προβολείς και σκληρά καπέλα.
Η αγάπη είναι μια σκάλα στη μέση της σκηνής που φαντάστηκες… τα κοχύλια που προσκάλεσες σε μια ινδιάνικη γιορτή στο στερέωμα…
Η αγάπη είναι ένα πορτοκαλί μαξιλαράκι που καίγεται στα σκαλοπάτια του Μιστρά. Η αγάπη είναι ένας κάκτος στο Ναύπλιο, ένα κείμενο φτιαγμένο μονάχα από αποσιωπητικά, στη πιο «θαλασσοπράσινη» απόχρωση του κόσμου.
Η αγάπη είναι μια γέφυρα στη μέση του Γενάρη και ένα καπέλο που χάθηκε στη βροχή, ένας σκοτεινός θάλαμος γεμάτος πεφταστέρια. Η αγάπη είναι ένα παξιμάδι βουτηγμένο στο κρασί και το κορδόνι ενός μπουρνουζιού που όταν το έλυσες έγινε δρόμος…
Η αγάπη είναι το κουβανέζικο σάλεμα του στέρνου σου και εκείνος ο χείμαρρος των φιλιών που ξέβαψε τα τατουάζ -και άφησε οργιώδη μέτρα λευκών, αγγελικών φτερών- στα μπράτσα των ροκάδων που όλα τα είχαν δει… και τελευταίο –εκεί και τότε-, τις αλυσίδες που κρεμούσαν στα ζωνάρια τους, γιρλάντες από φούλια στα αχαμνά τους.
Η αγάπη είναι μια αρχαία πόρτα στη Πλάκα – και άλλη μία στη Νάξο-, ένα ταξί στη Πανεπιστημίου, οι ανθισμένες μουριές στα Εξάρχεια, μια φελούκα που ταξιδεύει στο Βόσπορο, ένα αυτοκίνητο που χαμογελάει χιλιόμετρα, μια κορδέλα που ανεμίζει από το Θιβέτ ως το άπειρο…
Η αγάπη είναι κόκκινα παπούτσια σε μαύρους δρόμους.
Όλα τα ξέρω για την αγάπη! Ρώτα με να σου πω.
Μόνο για τη δική σου την αγάπη δεν έμαθα ποτέ, τίποτα.-
ΖΝ Ιανουάριος, 2001
Στων δράκων τα λημέρια συναντηθήκαμε
αθώοι και βελούδινοι, να ονειρευτούμε ευχές
και να πιούμε γιασεμιά κάτω από τα άστρα.
Σαν μέτρησε τρείς κύκλους το φεγγάρι
άρχισαν φωτιές να ανάβουν, λάβα να ρέει,
η γη να σκίζεται και η θάλασσα να γεννά θεριά
Τα γαλάζια καράβια χάθηκαν…
Τα τριαντάφυλλα κρύφτηκαν, μαζί με το σπόρο τους,
στις αναμνήσεις των κοριτσιών, που ακόμα δεν είχαν
νιώσει τον πόνο από του έρωτα τα αγκάθια.
Τα πουλιά μισέψανε στου φόβου τις χλιαρές, υγρές πατρίδες
και κελαηδούν από τότε τις μελωδίες της λήθης.
Στη σιωπή μιας τρέλας λευκής, που γύριζε τα πέπλα της
στου κεφαλιού μου τις άδειες στροφές
μήνυμα μου έστειλε ο θάνατος
πως ίσως χίλια χρόνια να τον περιμένω
και αν θυμηθεί, θα ‘ρθει…
Ώσπου, ένα λευκόχρυσο φτερό, στροβιλίστηκε στη καμπή του χάους
και αναγνώρισα της σκέψης σου το ίχνος…
Σφίξαμε τα χέρια στο γύρισμα της δίνης
και χαμογελάσαμε καταμεσής του τίποτα
σαν να ήμασταν κιόλας σε γιορτή,
καλής σοδειάς, ενός γόνιμου νότου,
που από μάγια φθονερά, είχε εγκλειστεί σε ένα σίγμα
κυκλικό, βαθύ, τελικό και το όνομα αυτού׃ νόστος.
Αφεθήκαμε στο χείμαρρο του χρόνου που ισορροπούσε
ανάμεσα στο όχι πια και στο όχι ακόμα, ενέχοντας μας
στις πηγές μιας ρίζας-μάνας που ήταν ποταμός.
Μετά, σε ερωτεύτηκα από την αρχή.-
ΖΝ - 15/09/200
1 ANANDA στα Σανσκριτικά, σημαίνει Ευδαιμονία
Αν κάθε ευγενική μου προσπάθεια
σε τούτη τη ζωή και έως τώρα
μοιάζει με ωδή στη ματαίωση των ιδανικών
με κοροϊδία υπερεκτεταμένη
με τελική έκπτωση κάθε αξίας
τότε, είναι καιρός να πάψω να συναναστρέφομαι κορόιδα!
Κορόιδα, πρωτίστως εκ του ότι
κοροϊδεύουν τα μούτρα τους
μη θέλοντας να ουσιωθούν την αλήθεια τους
Γι αυτό είναι κορόιδα!
Μάταια περιμένω μια αληθινή συνάντηση με ανθρώπους-κορόιδα!
Σαφώς και αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσουν και τη τελευταία ρανίδα της ύπαρξης μου, σαν δικαιολογία αποφυγής, μιας αληθινής συνομιλίας!
Και, επειδή το –όχι χάριν των άλλων και εξ’ αυτού- ολοφάνερο της παρουσίας μου,
αποκλείει -ακριβώς και άθελα του- μια τέτοια δυνατότητα απουσίας-
κάθε αληθινή συνάντηση με ένα κορόιδο -εκ προοιμίου- αποκλείεται!
Τσάμπα περιμένω!
Περιμένω να επικυρώσουν την πίστη μου στο αληθές
-και ως εκ τούτου- ευγενές της ύπαρξης τους…
Το εν δυνάμει έστω.
Τα κορόιδα έχουν τάμα ζωής και θανάτου
να θυσιάζουν εις αεί κάθε αλήθεια που τα αφορά,
σε μια τάχα ευδαιμονική λήθη, που ποτέ φυσικά, δεν έρχεται.
Γι αυτό είναι κορόιδα!
Έχουν πειστεί –ωσάν να μην αμφέβαλλαν ποτέ-
πως την αλήθεια τους
μόνο δαιμόνια εχθρικά μπορεί να κατοικούν.
Γι αυτό είναι κορόιδα!
Από κορόιδο σε κορόιδο περιπλανώμενη…
να ανάβω τόσο εύκολα … -σαν από αυτό-ανάφλεξη λες-
τα λιβάνια της δέησης μου στο ευγενές
κατέληξε να μοιάζει σε μια ομίχλη κοροϊδίας…
Η ζωή μου όλη!
Τεκές οι εκκλησίες μου
Ξόανα τα θεϊκά στοιχεία μου
Καρναβάλια οι άγιοι-δαίμονες μου
Εστίες αλλοφρόνων φθόνων οι ιριδισμοί μου
Μαγγανεία η φωτιά της ουσίας μου
Προσβολή η αλήθεια μου
Περιφρόνηση η σιωπή μου
-Αντίο Κορόιδα 2-
Εμπρόθετη προσποίηση ο δισταγμός μου
Ταπείνωση αδιέξοδη τα δώρα μου
Ίλιγγος η αθωότητα μου
Ύβρις η φρεσκάδα μου
Διαβολή το διαυγές μου
Αβάσταχτη η απλότητα μου
Ανυπόφορη η γοητεία μου
Ασυγχώρητη η ευθύτητα μου
Παραπλανητική η παρουσία μου
Επικίνδυνη η ύπαρξη μου
Έτσι, αντιλαμβάνονται τα κορόιδα
Γι αυτό είναι κορόιδα!
Αναπόδραστο το όντως είναι μου
Και για μένα και για αυτούς!
Ποιες Θεότητες μου παραστέκονται
Και είμαι ακόμα ζωντανή;
Μα τι λέω;
Έχω ήδη σκοτωθεί και πεθάνει χιλιάδες φορές…
Ίδιες οι Θεότητες και για μένα και για αυτούς׃ τα κορόιδα.
Γι αυτό είναι κορόιδα!
Κορόιδο -κατ’ επίφαση- και εγώ
αφού στα μούτρα τους
αναζήτησα την αλήθεια μου.
Και ως εκ τούτου όλα εξέπεσαν
Μια έκπτωση η ζωή μου όλη.
Πτώση στη πτώση,
σπάσανε οι καθρέφτες όλοι.
Κόπασε η θύελλα από τους ψευδείς αντικατοπτρισμούς
Φάνηκε η αλήθεια και εγώ.
Κορόιδο είναι, όποιος πρωτίστως κοροϊδεύει τα μούτρα του.
Λίγο περισσότερο θάρρος…
Αυτό μόνο τους έλειπε ως το ήθος. Και όταν προσφέρθηκα από το δικό μου να δώσω όσο βρισκόταν και περίσευε…
-μια και έτυχε δωρεάν και ελεύθερα και αστείρευτα να αναβλύζει πάντα-
Φοβήθηκαν περισσότερο.
Έτσι κάνουν τα κορόιδα.
Για αυτό είναι κορόιδα!
Δεν παραστέκω άλλο.
Ούτε θα τους παραστέκομαι.
Ούτε θα τους αντιστέκομαι.
Όχι πια.
Και τώρα;
-Αντίο Κορόιδα 3-
Πως θα ζήσω ολομόναχη;
Όπως πάντα!
Αφού, κάθε «μαζί», ψευδαίσθηση ήταν…
Σε κοινό τόπο αλήθειας, ποτέ δεν βρεθήκαμε!
Παρεκτός δύο εξαιρέσεων!
Έτσι θα ζήσω!
Με τον κανόνα και την ελπίδα
οι εξαιρέσεις να γίνουν τρείς! Αντίο Κορόιδα.-
Ζ Ν - 28 Φεβρουαρίου 2011
Μου αρέσει να κοροϊδεύω τους ανθρώπους. Μου αρέσει να τους λέω αυτό που θέλουν να ακούσουν. Να υποδύομαι το ρόλο που θέλουν να ενσαρκώσω, να εμφανίζομαι έτσι όπως με φαντάζονται. Αγαπώ τους ανθρώπους. Η κοσμοθεωρία μου το επιτρέπει. Μας θεωρώ όλους μαθητευόμενους σκηνοθέτες σε τούτο τον κόσμο. Η μαθητεία του καθενός, έγκειται στο να γράψει και να σκηνοθετήσει την ίδια του τη ζωή, την κάθε στιγμή του, την παρουσία του στο ότι να’ ναι των πραγμάτων. Ο καθένας είναι ο μάγος, το πεδίο και το πείραμα. Το πεπρωμένο δεν είναι παρά η αντανάκλαση των ιδεών μας στη διάσταση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Αυτό πιστεύω και έτσι ζω.
Η κοσμοθεωρία μου είναι ολότελα αυθαίρετη και αμφισβητήσιμη. Αναμφισβήτητα όμως είναι συναρπαστική. Προσωπικά, αυτό μου αρκεί. Και σαν κριτήριο και σαν πειστήριο. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι ερωτήσεις από ότι οι απαντήσεις. Προτιμώ τη πίστη από την έρευνα. Όσο για τις αποδείξεις και τις ψευδαισθήσεις, θεωρώ πως είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είμαι ένας προάγγελος αλλαγών. Όσοι με συναντούν, αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζουν μια σειρά ανατροπών που τους παρασέρνει σε μια όλο και εγγύτερη επαφή με τον αυθεντικό τους εαυτό. Μπαίνοντας στη ζωή των ανθρώπων το πρώτο που παρατηρώ είναι τη δική τους οπτική γωνία για τον ίδιο τον εαυτό τους. Καθένας τους είναι για μένα μια ξεχωριστή σχολή σκηνοθεσίας. Μαθαίνω από όλους, χωρίς επιφυλάξεις. Δεν αμφισβητώ καμία άποψη, αφού θυμάμαι πάντα πως κάθε μία αφορά μονάχα το προσωπικό έργο του καθενός και μόνο εκεί μπορεί να επαληθευτεί η ισχύ της. Δεν έχω τίποτα να διδάξω και έτσι, οι άλλοι αναγκάζονται να αυτοδιδαχθούν. Δεν ξέρω τίποτα να εξηγήσω και έτσι πρέπει μόνοι τους να διαλέξουν εξηγήσεις. Δεν τους δίνω την ευκαιρία να ασχοληθούν με τις δικές μου αντιρρήσεις στα πεπραγμένα τους και έτσι, αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με τις δικές τους. Δεν τους χασομερώ με τους φόβους μου και έτσι βρίσκουν χρόνο για τους δικούς τους. Ποτέ δεν μοιράζομαι τα όνειρα τους και αυτό τους φέρνει πυρετικό νόστο για δικά τους –όλο δικά τους- όνειρα. Δεν προσπαθώ να αλλάξω κανέναν –δεν έχω λόγο- και αυτό μοιάζει αναγκαίο και επαρκές για να αρχίσουν οι μεγάλες αλλαγές!
*-* *-* *-*
Εφτασα στο νησί με ψάθινο καπέλο και λουλουδάτη φούστα. Προσεκτικά ατημέλητη με ασορτί προσεκτικά ατημέλητο σενάριο. Στρώθηκα στο καφενείο και τρείς ώρες αργότερα είχε μαθευτεί σε όλο το νησί, πως μια χαριτωμένη κοπέλα –ζωγράφος της σχολής καλών τεχνών- είχε διαλέξει το
2
νησί τους, προκειμένου να εμπνευστεί θέμα για την πτυχιακή της εργασία στη σχολή. Ως τότε εγώ βρισκόμουν ήδη στο σπίτι της κυρά-Πελαγίας –που τόσο ήταν άνθρωπος της τέχνης- που παραλίγο να με πληρώσει και από πάνω για να νοικιάσω το σπίτι της. Το μόνο που μου ζήτησε ήταν να ταΐζω τα παπαγαλάκια της, που τα είχε στο κάτω σπίτι, γιατί στο άλλο, στη πάνω γειτονιά, όπου και αν έβαζε τα κλουβιά τους, έβρισκαν τρόπο οι γάτοι να τα ξεκάνουν! Να ‘μια λοιπόν, με έναν μικρό ταξιδιωτικό σάκο και μια σακούλα πλαστική γεμάτη χρώματα ακουαρέλας και τα ανάλογα μπλοκ ζωγραφικής….
Και τι να έλεγα δηλαδή; πως ήρθα να σκεφτώ; Αυτό, ούτε εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω.
*-* *-* *-*
Το μυαλό μου έχει πια κουραστεί και έτσι επιτέλους προλαβαίνω τις σκέψεις του. Σαν ένας νοερός εκτυπωτής να τυπώνει τη μια σελίδα μετά την άλλη –αδιάκοπα και απερίσπαστα- καθώς εγώ σωπαίνω. Το να κρατώ ένα στυλό ή ένα τσιγάρο –αν όχι και τα δύο μια και σχεδόν πάντα κρατώ ένα από τα δύο- αρκεί για να σπάσει η περίσκεψη σε χίλιες κατευθύνσεις που η κάθε μια τους δεν αξίζει περισσότερο από όσο ένα θρύψαλο.
Ώρες-ώρες αισθάνομαι σαν να αναπνέω μονάχα από ευγένεια και τότε είναι που νιώθω μικρή για το σύμπαν και λίγη για τον κόσμο. Όσο δρω μεταξύ των ανθρώπων –προσφέροντας αυθόρμητα και σπάταλα τόσο που μοιάζει με αλαζονεία- αισθάνομαι απέραντα εγωκεντρική. Μα όταν μένω μόνη ή όταν ερωτεύομαι, καθώς μένω γυμνή απέναντι στον εαυτό μου ή απέναντι σε όποιον διάλεξα για καθρέφτη μου, τότε νιώθω ευάλωτη και ανεπαρκής. Δεν ξέρω τότε αν στα αλήθεια είμαι λίγη, μήπως ξοδεύτηκα πολύ ή μήπως απλά –συνηθισμένη καθώς είμαι πολλά να δίνω και πολλά να ζητώ- να μην μου μένει, παρά να βρω το πλαίσιο εκείνο που θα του αρμόζει η επικεφαλίδα׃ «όλα». Όπως και να χει… εγώ νιώθω να μην φτάνω! Μαλώνω τότε τον εαυτό μου και τον τραβώ απ’ τις ρίζες. Και αυτός, ξεριζώνεται. Τον παρασύρει όποιος άνεμος φυσά και εγώ τον κυνηγάω με τη ψυχή στο στόμα και τη καρδιά στα πόδια Αναλαμβάνω την ευθύνη της μοίρας του και γίνομαι θεός και δαίμονας καθώς είναι μεγάλη η ανάγκη και χρόνος δεν υπάρχει ούτε για μια μικρή προσευχή. Τι προσευχή; Ούτε επίκληση. Και όπου τον πάει ο άνεμος… εκεί προσεύχομαι και ονομάζω τον τόπο ιερό. Σκάβω τη γη με τα όνειρα μου και ριζώνει ο εαυτός μου απ’ την αρχή. Μετά κλαίω. Μετά φοβάμαι και επικαλούμαι τα άστρα, τον ήλιο, το φεγγάρι και τους θεούς μου όλους. Έναν προς μία. ώσπου δάκρυα, φόβος, δέντρο, άστρα, ήλιος και θεός, γινόμαστε ένα συνονθύλευμα, ένα παραλήρημα που ξεσηκώνει όλα τα παλιρροϊκά κύματα της ύπαρξης, ώσπου να έρθουμε σε μια ισορροπία άλλη, να εναρμονιστούμε με το όλα και το τίποτα και να απομείνουμε μια στάλα αγάπης – όχι μεγαλύτερη
3
από δροσοσταλιά-, εκεί στη σκιά του δέντρου, όπου τελικά κοιμάμαι εξαντλημένη, εξαγνισμένη, νεογέννητη και ετοιμοθάνατη. Το πρωί σαν
ξυπνώ, δεν θυμάμαι τίποτα. Το ότι μου φαίνεται υπέροχη η μέρα και ολοκαίνουργιος ο κόσμος, όταν ξυπνώ από τέτοιους σύντομους θανάτους, όχι μόνο δεν ανακαλεί στη μνήμη μου κάτι ιδιαίτερο, αλλά μου φαίνεται τόσο φυσιολογική η αίσθηση του, λες και έτσι ήταν πάντα. Αυτά βέβαια είναι τα εύκολα.
Τα δύσκολα είναι, όταν ψάχνω τις ρίζες μου και δεν τις βρίσκω, ψάχνω το δρόμο και δεν τον βλέπω, ψάχνω τις ερωτήσεις και οι έννοιες ξηλώνονται η μία μετά την άλλη, ψάχνω τις αισθήσεις και αυτές λιποθυμούν και απολύονται σαν μπαλέτο σε ελεύθερη χορογραφία της τρέλας. Οι σκέψεις τότε μοιάζουν με το ρίξιμο ενός κουβά στο πηγάδι της γνώσης και τα σχοινιά κόβονται σαν άχυρα και χάνονται οι κουβάδες και εγώ πεθαίνω από άγνοια και απελπίζομαι και πέφτω στο πηγάδι να πνιγώ, να σωθώ, να χαθώ… και πέφτω, πέφτω, πέφτω και πάτο δεν βρίσκω. Δεν μένει παρά να γυρέψω βοήθεια στο ένστικτο. Του τάζω τη ζωή μου και ορκίζομαι να το εμπιστεύομαι στο εξής… και εκείνο μου στέλνει σαν απάντηση την εικόνα ενός γελοίου νεαρού λύκου, να αλυχτά στη κορυφή του λόφου, με το μουσούδι στραμμένο σε μια ανατέλλουσα πανσέληνο! Με ξεκουφαίνει το ουρλιαχτό και η ματαιοδοξία του τόσο… που σκέφτομαι να ανέβω ως εκεί και να του προτείνω να με φάει! Τελικά δεν το κάνω. Αφ’ ενός γιατί οι φαντασιώσεις δεν δαγκώνουν –και αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι κάποια φορά για κάποιο λόγο προσφέρθηκαν να ριχτούν στα σαγόνια τους- και αφ’ ετέρου γιατί ανακαλύπτω ξαφνικά την τρυφερότητα, το σεβασμό, τη συμπάθεια και τη συγγένεια που αισθάνομαι για αυτόν τον γελοίο, μοναχικό, ματαιόδοξο, αγριεμένο και φοβισμένο λύκο. Περιδιαβαίνω τότε έφιππη τις αχανείς εκτάσεις του μυαλού μου και τις ονομάζω δικές μου –και ας ξέρω πως είναι όλων-, σαν αποικιοκράτης άλλων εποχών που καλπάζει μέσα στη νύχτα και επιβλέπει τις φυτείες του… -όχι γιατί χρειάζεται, μα- γιατί ξύπνησε ξαφνικά κάθιδρος, νιώθοντας με τρόπο αλάνθαστο πως ο θάνατος του, αναρριχήθηκε απ την αγριοτριανταφυλλιά ως το πρεβάζι του παραθύρου του και ετοιμαζόταν να του τραγουδήσει την αλησμόνητη, αιώνια καντάδα… μα για κάποιο λόγο, είπε να στρίψει ένα τσιγαράκι πρώτα και ωστόσο εκείνος ξύπνησε! – και άλλαξε το σκηνικό!
Σαν τέτοιος άχρηστος και εγώ, καβάλα σε άλογο αραβικό, καθαρόαιμο, περιδιαβαίνω του μυαλού μου τις εκτάσεις στην αρχή αργά, μετά όλο και πιο γρήγορα, τέλος καλπάζοντας ξέφρενα, γυρεύοντας να συναντήσω μια ιδέα. Μια ιδέα καινούργια, άγνωστη, ανυποψίαστη για την παρουσία μου και άσχετη από αγριοτριανταφυλλιές και θάνατο. Μια ιδέα εξωτική. Με μελένιο περίβλημα και αδιάφορο περιεχόμενο. Μια ιδέα που να μην με νοιάζει η τύχη της, παρά μόνο η κυριότητα μου πάνω της. Κατά βάθος, προσδοκώ καθώς καλπάζω ξέφρενα, να πέσω πάνω σε ένα ξερόκλαδο, να μου βγάλει τα μάτια
να τελειώνουμε. Επισήμως όμως γυρεύω μια ιδέα. Να πέσω πάνω της με όλο
4
μου το βάρος και να αδειάσω μέσα της όλο μου το είναι. Μάταια. Στις αχανείς εκτάσεις του μυαλού μου δεν βλέπω παρά μόνο τρύπες. Σαν σεληνιακό τοπίο γεμάτο κρατήρες, σε μικρογραφία. Εκπυρσοκροτώ και διαλύομαι σε χιλιάδες μικρές μπίλιες. Ο θάνατος μου έχει στρίψει και δεύτερο
τσιγάρο, έχει αράξει στο πρεβάζι μου, έχει κόψει ένα υπέροχο νεαρό τριαντάφυλλο από την αγριοτριανταφυλλιά μου, πίνει τον καφέ μου και γελάει με τις ανοησίες που κάνω. Ψυχραιμία. Τώρα δεν μένει παρά να περιμένω ήσυχα-ήσυχα, ώσπου τα χιλιάδες απειροελάχιστα σφαιρίδια να αντιληφθούν το νόμο της βαρύτητας και να πέσουν στις οπές των κρατήρων. Μετά, θα έχω στη διάθεση μου ένα ολόκληρο μωσαϊκό. Το περιεκτικότερο του κόσμου… του δικού μου τουλάχιστον! Ο θάνατος μου βαριέται και πέφτει απ’ το πρεβάζι όλο χάρη. Προσγειώνεται σαν πούπουλο στη γη, δίνει άδεια στο νόμο της βαρύτητας για απόψε και ανηφορίζει τις σπείρες του σύμπαντος καβάλα σε έναν λευκό μονόκερο. Οι μπίλιες χάνονται στο απέραντο μπιλιάρδο των αστερισμών δια παντός και δια ευχών. Και τότε αρχίζω να ουρλιάζω μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι κανείς εδώ, για να τρομάξω τον εαυτό μου, για να γίνει επιτέλους κάτι, που να μην χρειάζεται κανόνες, παρά μόνον έναν, αυτόν της εμπιστοσύνης.
*-* *-* *-*
Μοναδικοί μάρτυρες της υστερίας μου οι παπαγάλοι της κυρά Πελαγίας –από αυτούς που δεν μιλούν ότι και να γίνει-, ένα επίκαιρο ένστικτο, ένα υπεραστικό τηλεφώνημα και όλα έχουν τελειώσει για σήμερα. Είμαι ένας χαμαιλέοντας που ζει στο παρτέρι της σχιζοφρένειας και χάφτει τις ευχές που εκτοξεύουν οι ερωτευμένοι στο διάστημα, όταν βλέπουν πεφταστέρια. Ένας αλκοολικός του Έρωτα χωρίς πιθανότητες αποτοξίνωσης. Οι άλλοι αγαπούν την αρρώστια μου έτσι όπως θα αγαπούσε ο οργανισμός ενός ναυτικού με σκορβούτο, εκείνον μιας γυναίκας που γερνάει μέσα σε μια νύχτα από υπερβολική δόση βιταμίνης Α. Καταλαβαίνω και υπεράνω ενδείξεων και αποδείξεων, ότι ο ήλιος, τυλιγμένος στη φλεγόμενη ύπαρξη του, πεθαίνει ώρα την ώρα από το κρύο. Ο ήλιος κρυώνει.
Και εγώ, νοσταλγώ να χαθώ σε ένα παρελθόν αχανές… τόσο παλιό που ζούσε ακόμα ο σκαραβαίος της φωτιάς. Ένα είδος σκαραβαίου που ίσως να μην υπήρξε περισσότερο απ όσο οι μονόκεροι… μα που λέγεται πως ήταν ένα πλάσμα που έφτιαχνε φωλιές μέσα στα κάρβουνα και ζούσε μέσα στη φωτιά. Φαντάζομαι πως άλλαζε σπίτια πολύ συχνά και πως τα όνειρα του γίνονταν στάχτη συνέχεια. Δεν ξέρω βέβαια αν εξαφανίστηκε από απόγνωση ή αν παραήτανε σπουδαίο είδος για να συνεχίσει να ζει ανάμεσα μας… Όμως, μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως πριν γίνει σκαραβαίος της φωτιάς ήταν ο νεότερος από τους γιούς του Ήλιου και σε κάποια μετενσάρκωση του βρέθηκε στη γη και ήταν ο ωραιότερος άντρας που ως τότε οι άνθρωποι είχαν δει.
5
Οι πεντάμορφες μπουμπούκιαζαν στο αντίκρισμα του και όταν χαμογελούσε ο κόσμος όλος γύρω του έλαμπε και έλιωνε. Μα και οι άσχημες ακόμα, όταν αυτός εμφανιζόταν, μούσκευαν στη δροσιά και άστραφταν σαν τη γλυκιά αυγή. Όμως, όποια γυναίκα έγερνε στο πλάι του, ένα φεγγάρι χαιρότανε μόνο. Και έλαμπε όσο κρατούσε εκείνο το φεγγάρι ο γιος του Ήλιου σαν το μάλαμα και έκαιγε απ την αγάπη η καρδιά του τόσο, που ζέσταινε ο κόσμος όλος και
τέτοια ήταν η λαχτάρα του, που όλη η πλάση ντυνόταν στα κίτρινα και το χώμα πλάνταζε και έσκαζε από τις καυτές ανάσες που διαπερνούσαν τον αέρα και λουλούδια πρωτόφαντα άνθιζαν στις ρωγμές της γης. Και η κοπέλα που είχε τη χάρη να γέρνει στο πλευρό του, πιο λαμπερή και από το χρυσάφι γινόταν, πιο πορφυρά και από το ηλιοβασίλεμα τα χτυποκάρδια της… και όλο έκρυβε το πρόσωπο της στα ξανθά του μαλλιά και μόνο η χρυσόσκονη χόρευε στα μάτια της και όλα τα νεαρά αστέρια χοροπηδούσαν και μπερδεύονταν σαν κουταβάκια στα πόδια της. Σπαρταρούσε η γη και ξεχείλιζε καρπούς και αρώματα η πλάση όλη. Και ύστερα, αλλοίμονο! Τη νύχτα που το φεγγάρι τέλειωνε τον κύκλο του και χανόταν, η κοπέλα μαράζωνε. Στέγνωνε ολόκληρη και ζάρωνα το βελούδινο δέρμα της. Ράγιζε η καρδιά της και γινόταν συντρίμμια… έτσι, χωρίς αιτία φανερή. Τρόμαζαν τα αστεράκια και κουτρουβαλιάζονταν όπως-όπως στο άπειρο. Και τότε ξεπρόβαλε η θλίψη ντυμένη με βροχή και τούλια ομίχλης στα μαλλιά και έπαιρνε τη ψυχή της κοπελιάς. Ο γιός του Ήλιου, τρελός από τον πόνο του και την οργή του, εξαφανιζόταν για καιρό και κρυβόταν σε βαθιές σπηλιές στα σπλάχνα της γης και αν τύχαινε να είναι βουνό κοντά, ξερνούσε φλόγες και καίγανε τα πύρινα ποτάμια τα σπίτια των ανθρώπων… και αργότερα, αμπέλια φύτρωναν στη γη εκείνη τη καμένη από του νεαρού θεού τα δάκρυα και όποιος το έπινε δοκίμαζε μια ζάλη παράξενη που αργότερα οι άνθρωποι ονόμασαν׃ πάθος.
Όταν ξεθύμαινε, πήγαινε και παρακαλούσε τον πατέρα του να τον βοηθήσει να εξοντώσει τη μοίρα που σκότωνε την αγάπη του επάνω στον ανθό της. Και ο Ήλιος του είπε πως τούτη η μοίρα, τρέφεται από τα δάκρυα των ανθρώπων και πως θα εξοντωθεί μόνο τη μέρα που αυτοί που θα γελούν θα είναι περισσότεροι από όσους κλαίνε. Και αυτοί που θα χαίρονται με τη χαρά των άλλων περισσότεροι από όσους φθονούν τους ευτυχισμένους και χαίρονται κρυφά με την καταστροφή της χαράς τους.
-«Και ποιος είμαι εγώ που θα προσπαθήσει κάτι τόσο δύσκολο;»- παραπονέθηκε ο νεότερος γιος του Ήλιου, που τίποτα δεν αγαπούσε περισσότερο από το να λάμπει και ούτε ήξερε να κάνει και τίποτα καλύτερο από αυτό! Αγρίεψαν οι ηλιαχτίδες σαν άκουσαν τέτοια λόγια από τον νεαρό, που υπήρξε τόσο τρυφερό, θαρραλέο και θαυμάσιο παιδί και όλες τον είχαν κανακέψει στην αγκαλιά τους όταν ήτανε μικρούλης. Ο Ηλιος όμως του απάντησε ήρεμα׃
-«Αν δεν προσπαθήσεις εσύ –που έχεις λόγο να παλέψεις- για το γέλιο των ανθρώπων, τότε ποιος είναι ικανότερος να το προσπαθήσει ; Μήπως αυτοί που έχουν λόγο να παλεύουν για το δάκρυ τους; »-
6
-«Τουλάχιστον βοήθησε με!»- του ζήτησε ο γιός του.
-«Θα σου δώσω βοήθεια μα πρόσεξε! Θα σου χαρίσω ένα όπλο πανίσχυρο. Πρόσεξε, μην το στρέψεις εναντίον σου!»-
-«Δέχομαι.»- απάντησε ο γιός του.
-«Περίμενε –του είπε ο Ήλιος- υπάρχει ένας όρος׃ Ποτέ δεν θα επιτρέψεις να κλάψει κάποιος εξαιτίας σου και όποιον συναντάς δακρυσμένο, δεν θα τον
εγκαταλείπεις πριν επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη του και το φως στη ψυχή του! Δέχεσαι;»
-«Δέχομαι!»-
Και ο Ήλιος του έστειλε την ερωμένη του, που όμοια της δεν υπήρχε πουθενά! Ήταν μια γυναίκα μαγική και απερίγραπτη που άλλαζε όψεις συνεχώς. Ήταν γλυκιά και τρυφερή, τρομερή και ολέθρια. Ερωτευμένη με τον Ήλιο πέρα από ζωή και θάνατο. Για χάρη του, είχε παλέψει με όλους τους χειμώνες του κόσμου και είχε νικήσει. Ήταν μοναδική, ακατανόητη, απρόβλεπτη και απολύτως έντιμη. Τίποτα δεν την ενθουσίαζε περισσότερο από τα λουλούδια και ειδικά τα αγριολούλουδα που άνθιζαν σε τυχαίους συνδυασμούς ελεύθερα στη φύση. Αναζητούσε τη τέλεια τυχαία σύνθεση και η γη της πρότεινε κάθε μέρα καινούργιους συνδυασμούς και αυτή ενθουσιαζόταν με όλους, μα πάντα αναζητούσε το τέλειο. Αυτή λοιπόν, δίδαξε με την πνοή και το κορμί και το νου και τη ψυχή της, το πιο απλό και περίπλοκο μυστικό του κόσμου׃ τη γέννηση και το θάνατο, στον γιο του Ήλιου. Της πήρε πολύ χρόνο και προσπάθεια, πολύ θέληση και αφοσίωση, κυρίως πολύ φαντασία… γιατί ως τότε ο νεαρός, πέρα από την ομορφιά και τη λάμψη, το θυμό και τη θλίψη, δεν ήξερε και πολλά, άλλα πράγματα. Και αυτός την ερωτεύτηκε πολύ αλλά δεν μπορούσε να της το δείξει γιατί δεν γνώριζε πώς να εκφράζεται και αυτή δεν μπορούσε να τον διδάξει, γιατί η έκφραση ήταν η ίδια η σύσταση της πεμπτουσίας της και αυτό, δεν υπήρχε τρόπος να του το εξηγήσει. Και όλα πήγαιναν καλά και ο γιός του Ήλιου προόδευε στο καθήκον του και πλήθαινε το γέλιο και η χαρά των ανθρώπων και λιγόστευαν τα δάκρυα. Όμως αυτός βασανιζόταν έτσι όπως βασανίζονται όλοι όσοι αρνούνται να ανοίξουν τη καρδιά τους, σε αυτόν που έγινε κλειδί και τη ξεκλείδωσε. Και η αγάπη δεν είναι διακονιάρης να μπαίνει όπου βλέπει πόρτα ανοιχτή. Στέκεται στο κατώφλι ευγενικά και προσφέρεται. Μα, αν δεν τη προσκαλέσεις με καθαρή ψυχή σηκώνεται και φεύγει και ας στέκει εύκολα αιώνες ολόκληρους, στο κατώφλι εκείνου που με όλο του το είναι τη καλεί, και ας είναι η πόρτα σφαλιστή και το κλειδί χαμένο. Στην ανοιγμένη πόρτα, αν δεν την προσκαλέσεις, δεν μένει παραπάνω από μια στιγμή!
Μια μέρα, εκεί που βάδιζαν αγκαλιασμένοι συνάντησαν ένα κοριτσάκι με μαλλιά ξανθά σαν το φως, μάτια σαν μελένιο κεχριμπάρι της Ανατολής, κορμάκι ηλιοκαμένο και πόδια ξυπόλυτα που τα είχε βάψει η χλόη.
7
Φορούσε ένα φουστάνι κόκκινο σαν φρέσκο ρόδι και είχε μαζέψει μια -μεγάλη για τα μέτρα του- αγκαλιά αγριολούλουδα, που τα έσφιγγε και με τα δυο χέρια πάνω στη παιδική καρδιά της –να μην σκορπίσουν- και πήγαινε…
Ρίγησε η ερωμένη του Ήλιου και μέθυσαν τα ζουζούνια από το άρωμα που ανέβλυσε το δέρμα της καθώς κοιτούσε λάμποντας τη πιτσιρίκα, με τα αγριολούλουδα και τις ξανθές της μπούκλες να ανεμίζουν στον αέρα, στην ίδια απόχρωση με τις λάμψεις από τα στάχυα που -σχεδόν στο ύψος της- χόρευαν γύρω από τα ξυπόλυτα πόδια της, που πατούσαν απαλά σαν να φιλούσαν τη
γη! Και ήταν και ο άνεμος εκείνου του απογέματος σημαντικό στοιχείο της σύνθεση καθώς θρόιζε μέσα στα στάχυα, μέσα στα φύλλα, μέσα στις ρόδινες πτυχές του φουστανιού της μικρής!
-«Αυτό είναι το τέλειο μπουκέτο!- είπε η γυναίκα, η θεά, συγκινημένη. Και ο νεαρός γιος του Ήλιου σε μια αναλαμπή βλακώδους έπαρσης, νόμισε πως βρήκε τον τρόπο να προσκαλέσει την αγάπη! Άρπαξε τα λουλούδια μέσα από τα χέρια της πιτσιρίκας και τα πρόσφερε στη γυναίκα που είχε μαγέψει τη καρδιά του και της είχε δείξει το θαύμα! Και έτσι, ήρθε η καταστροφή! Η γυναίκα πάγωσε, η μικρή άρχισε να κλαίει και ο Ήλιος έγινε κατακόκκινος. Ανέβηκε καταμεσής στον ουρανό και μαύρη σκιά έπεσε στη γη που σείστηκε από τη βροντερή φωνή του.
-«Δεν σου αξίζει η ομορφιά και στο εξής θα είσαι ένα πλάσμα άσχημο στην όψη. Δεν σου αξίζει να λέγεσαι γιος μου και στο εξής θα λέγεσαι Έρωτας. Δεν σου αξίζει να ζυγιάζεις τη χαρά και τη λύπη των ανθρώπων και στο εξής όποιος σε συναντά θα τον βρίσκει τόση δυστυχία όση και ευτυχία και από εκεί και πέρα, ότι καταφέρει μοναχός του. Όποιος παλεύει για τη ευδαιμονία όλων θα ανατέλλω στη καρδιά του κάθε μέρα, όποιος παλεύει να είναι οι άλλοι και όχι αυτός που θα κλάψει, θα ζει μες τη φωτιά και θα βλέπει τα όνειρα του να γίνονται στάχτη διαρκώς, όπως και εσύ!»-
Ηλιαχτίδες έπεσαν κάθετα, τύλιξαν τη γυναίκα και άρχισαν να την τραβούν προς τον ουρανό. Ο γιός του Ήλιου άρχισε να συρρικνώνεται και το δέρμα του να σκληραίνει.
-«Πως είναι το όνομα σου;»- πρόλαβε να φωνάξει στη γυναίκα που χανόταν…
-«Με λένε Άνοιξη»- πρόλαβε αυτή να του πει πριν χαθεί μέσα στα σύννεφα και εκείνος γίνει ένα μικρό, αστραφτερό, σκαθάρι.
Ήταν η Άνοιξη που έπεισε τελικά τον Ήλιο να συγχωρέσει τον νεότερο γιό του και να ελευθερώσει το πνεύμα του από τη μορφή του σκαραβαίου της φωτιάς. Ο Ήλιος δέχτηκε με έναν όρο׃ ο Έρωτας στο εξής θα ήταν ελεύθερος να πηγαίνει όπου θέλει, να παίρνει όποια μορφή θέλει, μα θα ήταν τυφλός και ούτε το δάκρυ ούτε το γέλιο των ανθρώπων θα τον αφορούσε πια. Αυτό στο εξής θα αφορούσε τους ανθρώπους και μόνο.-
The page was created with Mobirise